ความกลัว

การที่มนุษย์ได้ยืนอยู่บนโลกกลมกลมเล็กๆใบนี้มีปะปนกันอยู่ตลอดเวลาทั้งความรู้สึกสุขทุกข์ ความรู้สึกหวั่นไหวไปตามสภาพแวดล้อมหรือแม้แต่การตัดสินของตัวเองเทียบกับสังคม เพราะเราสร้างกฎเกณฑ์ต่างๆเพื่อให้สังคมยังคงดำเนินต่อไป ให้เป็นไปตามความเป็นระเบียบเรียบร้อย   มนุษย์มีศาสนาและความเชื่อเพื่อยึดถือกันขึ้นมาเพราะเราเองต้องการบางอย่างเพื่อสร้างพลังจากภายในของตัวเองเพื่อให้สามารถ ดำเนินชีวิตไปได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและสงบสุขจากภายในแต่เรามักชินชากับสภาพแวดล้อมเดิมๆ ให้เราลองนึกถึงสิ่งแวดล้อมของมนุษย์เงินเดือนในเมืองใหญ่ ลองคิดดูว่าเราอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิมทุกวัน คนในเมืองก็จะชินชากับเสียงรถราเสียงเซ็งแซ่ของผู้คน ยิ่งในสภาพแวดล้อมในใจกลางเมืองที่มีแต่คนหลากหลายเมื่อเราขึ้นรถไฟฟ้าก็จะมีเสียงพูดคุยกันทั้งตนไทย และคนต่างชาติหลากหลายภาษาดูไพเราะบ้างดูสับสนบ้าง แต่ส่วน ในสมัยนี้ถ้าเราขึ้นรถไฟฟ้าแล้วก็จะเห็นคนก้มหน้าก้มตาแล้วก็ดูแต่โทรศัพท์มือถือกันซะส่วนใหญ่ เราตื่นนอนแต่เช้าเพื่อเผชิญกับรถติด ความอึดอัดบนรถสาธารณะ เจอสภาวะสิ่งแวดล้อมเป็นพิษอึดอัดเนืองแน่นไปด้วยผู้คนเพื่อไปทำงานบนตึก ทำงานในกล่องแคบๆ ที่เราก็พยายามพาตัวเองเข้าไปอยู่ในกฎเกณฑ์ที่ผู้อื่นสร้างไว้เพื่อแลกกับเงินเพียงแค่อยู่ได้เดือนต่อเดือน     โชคชะตาที่เราเป็นผู้สร้างขึ้นมาเองตลอดเวลา ของมนุษย์เงินเดือนที่มีรายได้มากแต่ก็ทำให้ตัวเองมีค่าใช้จ่ายโตตามตัว เราเรียนกันมาแทบตาย แต่ก็มาทำงานที่ตัวเองไม่ได้รัก เราอ้างว่าเราอยากทำงานในห้องแอร์มีเงินเดือนสูงสูงเราจะได้สบายโดยใช้เงินตราซื้อความสะดวกสบายแล้วก็มีคำพูดที่ว่า"ทำงานตามเรทเงินเดือนเกิดขึ้น"เวลาลาออกจากที่เก่าๆด้วยเหตุผลมากมาย แต่เมื่อทำงานที่ใหม่สภาพแวดล้อมใหม่เราก็เมื่อเจอปัญหาเดิมๆด้วยความต้องการเดิมๆของตัวเอง เราก็ย้ายที่ทำงานไปเรื่อยๆเพราะเราใช้ชีวิตโดยไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างแท้จริง ได้ยินเสียงของความคิดตัวเองให้เราอยู่ในกฏในระบบของสังคมและเสียงในใจของเราล่ะ ความรู้สึกของเรามันพูดว่าอะไร? คุณเคยได้ยินเสียงข้างในไหม? สาเหตุหลักหลักที่ทำให้คนส่วนใหญ่ออกจากกรอบตั้งเดิมไม่ได้เพราะมีหลายเหตุผลด้วยกันและหนึ่งในสาเหตุนั้น ก็คือความกลัว

     จากวงจรปฎิจจสมุปบาทคุณไม่รู้หรอกว่าอะไรเริ่มจากตรงไหนวนเวียนวงจรชีวิตไม่สิ้นสุดบางทีเราอาจเริ่มจากอวิชชาเป็นการเติมแต่งเรื่องราวขึ้นมาโดยที่มันเป็นจริงบ้างไม่จริงบ้างก็ได้ทำให้หลายๆสิ่งเกิดขึ้นได้เพราะสัมผัสกับมันได้และไหลอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตเราก็ซ้ำซากซ้ำรอยเดิมไปเรื่อยๆ

    แต่ทําไมฉันถึงยกปฎิจจสมุปบาทขึ้นมาเริ่มต้นในหัวเรื่องความกลัว คุณเป็นอย่างไรเมื่อคุณกลัวอาการภายนอกจะรู้สึกยังไง? - จะมีเหงื่อออกที่มือไหม? - จะมีเหงื่อออกที่เท้าไหม? - จะมีลมร้อนออกที่หูหรือเปล่า? - มือจะเย็นเฉียบไหม? - ขาจะแข็ง ก้าวเท้าไม่ออก ขยับขาไม่ได้? - ขาจะสั่น? - ความรู้สึกมากมาย เกิดขึ้นในใจ? - บางครั้งเราอาจจะมีความรู้สึกจากภายใน จนเราแสดงออกทางสีหน้า ฯลฯ - หรือเรากลัวแล้วอยากจะกรีดร้องอยู่ข้างในลึกๆ? - หรือเราโวยวายขึ้นมาเสียงดังให้คนอื่นได้ยิน? - บ้างก็กลัวถึงขนาดลืมหายใจ? สาเหตุที่คนแต่ละคนมีการแสดงออกเมื่อเผชิญกับความกลัวในรูปแบบวิธีที่แตกต่างกัน มันขึ้นอยู่กับการจินตนาการหรือประสบการณ์คล้ายกับที่เราได้พบเจอกับความกลัวนั้นๆ     ความกลัวมันทำให้เราตัวเล็กลงกว่าที่เราเป็นเราเจอกับความกลัวตลอดเวลา กลัวคนจะไม่รัก กลัวคนเข้าใจผิด กลัวคนอื่นจะมองไม่ดีกลัวคนแปลกหน้าแล้วก็กลัวที่จะรู้ความจริงแต่ความกลัวที่แท้จริงของเราคืออะไร?

"ในเมื่อสุดท้าย คนเราทุกคน ก็ต้องตายเหมือนกัน"

ทรงรัตน์ บานเย็น